Prz 8, 22-31; Ps 8, 4-5. 6-7. 8-9; Rz 5, 1-5; J 16, 12-15
Ojcze, Duchu Prawdy w Synu Jednorodzonym!
Ty stworzyłeś przeliczne arcydzieła od dawna. Od samego początku je tworzyłeś i stwarzasz aż do naszych czasów. Na ich szczycie znajduje się Mądrość Twoja, zrodzona zanim ziemia powstała, gdy jeszcze bezmiar wód nie istniał ani źródła, co wodą tryskają, i zanim góry stanęły; poczęta przed pagórkami, nim ziemię i pola uczyniłeś, jakikolwiek początek pyłu na ziemi.
Ty utwierdziłeś księżyc i gwiazdy na nieboskłonie, dziele palców Twoich. Stworzyłeś zastępy anielskie i uczyniłeś człowieka, niewiele mniejszego od aniołów. Uwieńczyłeś go czcią i chwałą. Obdarzyłeś go władzą nad dziełami rąk Twoich, wszystko złożyłeś pod jego stopy.
Ponadto zesłałeś nam swego Syna Jednorodzonego, a Pana naszego, Jezusa Chrystusa, dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, we której trwamy i chlubimy się – nie tylko nadzieją chwały Twojej, lecz także z ucisków wyrabiających wytrwałość wiodącą do cnoty i dalej do nadziei, która zawieść nie może, ponieważ Miłość Twoja rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany.
Tenże Duch, Duch Prawdy, prowadzi nas do całej prawdy, bo nie mówi od siebie, ale powiada wszystko, cokolwiek słyszy, i oznajmia nam rzeczy przyszłe. On otacza Twego Syna Jedynego chwałą, ponieważ bierze z Niego i nam oznajmia, a wszystko, co masz Ty, jest i Jego, dlatego też z Niego czerpie i nam objawia.
Stąd zatem nieodparcie nasuwa się pytanie: czym jest człowiek, że o nim pamiętasz? Czym syn człowieczy, że tak serdecznie troszczysz się o niego? – Dajesz nam codziennie dobra wszelakie – zapewniające nam nie wyłącznie zwykły byt materialny, lecz także wspaniały błogostan duchowy – jeżeli tylko zechcemy je przyjąć.
Nie pozostaje nam przeto nic innego niż czynić Tobie dziękczynienie z całego serca i pragnąć wielbienia Ciebie przez wszystkie wieki wieków.
Amen!